Gaurko bazkarian - Unai Garate / gidoigilea

Eta ni neu ere, ikaratu naiz artikuluari hasiera hauxe eman izanarekin, are gehio, berari, lagunari dedikatuko diodala gaurkoa erabaki dut. Espero dut, topikoegia ez suertatzea, edo filosofo gorrototsu batek muxu truk bota zezakeen hitz-jario aspergarrira ez hurbiltzera, ezta bizitzaren alderdi politaren aldeko aldarrikapen sutsura ere. Bakarrik aipatu nahi nuke lagunak umiltsaun osoz esan didana.

Besarkada zintzo, broma pare bat, eta zoriondu ostean, oturuntzan bigarren platerrean geundela, nere aburuz ohiko galderak direnak galdetzen hasi natzaizkio lagunari, ia diruaren beldur ote zen, ia izena pentsatuta ote zuten berak eta bere neskak, ia garairik aproposena zela uste zuen edo... eta beste hainbat ere. Hala edo nola, berriketan lasai, guztiari bilatzen genion erantzun umoretsu eta sendoren bat, neskak berak baino argiago zuela agerian utzi badu ere, gehienetan bezala-erantzun diot. Akaso orain bai, topiko batean eroriz.

Azkenean, esperientziadun narratzaile zuhur baten gisan, bere ahots sakon eta ulergarri horrekin aipatu dit; munduaren zorioneko aldean jaio garenoi, ez litzaigukeela horrelakorik zertan kezkatu behar, Indiatik bueltan ulertu zuela, han unibertsoak kolore ezberdina badu ere, “bizi egiten dira harro, kementsu” gaineratuz. “Bai”-jarraitu du, “zeinahi lekuk, bere miseriak baditu ere, munduaren zentroan jaioak gara, suerte izan dugu, alde horretatik irabazleak gara, eta balorea ekartarazi diola horrek guztiak nahi duena egiteko”

Eta ez dugu askoz gehiagorik erantsi, akaso berriketa honetan esandakoa klasiko bat da, hala ere poztu nau entzuteak, lasai oso sentitzeraino ere, itxaropena ekartzen zuen lagunak esandakoa, itxaropena ekartzea bilatzen ez bazuen ere. Eta, zera!, istorio itxaropentsuen premian dago giroa nonbait, ni alaitu egiten naiz bizi garaipen zein garaipen emozionalak entzuten ditudanean. Hori baino ez.