Gaurko Berria-n, Bizkaiko hitzan, Igor Elordui AEK-ko irakasleak artikulu interesgarria eskaintzen digu, euskaltegiko irakasleen alde, hain zuzen ere. AEK-ko irakasleak AEK-ren bizitza arin azaltzen du: arazoak, oztopoak (barruko eta kanpokoak) eta lorpenak (makalak ez dira eta). Azken bi paragrafoetan euskaltegiko irakaslearen garrantzia azpimarratzen du. Artikulua garratza iruditu zait, tristeziatik eginda bide dago; ordea, arrazoia du egileak.
Artikulu horrek gogorarazi dit nire ikas bidea. Zorionez edo tamalez euskaltegi, eredu eta leku asko bisitatu ditut: AEK, IKA, Leioa, Mateo Zabala... Hausnarketa (txiki) bat egin ondoren ondorioa beti bera da: sistemak zein lekuak egokiak izan behar dute ikaslearentzat, baina ikasleak dena zor dio irakasleari.
Irakasle txarrak izan ditut (baten bat oraindik eredu moduan jartzen dut, joder baietz! ze elementu!) Baina gehien-gehienak onak izan dira, batzuk bikainak. Horiei esker euskara maitatzen ikasi nuen (nik eta ikasle askok). Lerro txar hauek idazten ikasi nuen, eta erabiltzeko beldurra galdu nuen. Nik eta askok, omendutako euskaldun berri guzti horiek. Hor daude: Bakarne, Josu, Iñaki, Gotzone, Pablo, Nekane... arraroak, majoak, berritsuak, isilak... urte asko pasa dira, eta haien izenak gogoratzen ditut, seinale ona.
Ez dago zalantzarik. Euskaltegiko irakasleek gure errekonozimendua merezi dute; oroimenak ez ezik, haien lana modu duina ere egiteko ahalmena merezi dute. Jakina baietz. Arazoak arazo, oraingo euskaldun gehienak haiei esker hemen gaude, gutxi izan liteke, baina ia-ia dena izan da euskararentzat.
(Barkatuko didate nire irakasle ohiek, akatsaren bat badago; azken finean, haien errua ere bada)