Vázquez Montalbanen “Mis almuerzos con gente inquietante” (1984) liburu gomendagarrian Bandresek kontatzen du frankismo garaian PSOEko zuzendaritzako kide batekin Donostiatik Cordobarako bidaia egitea fortunatu zitzaiola: Felipe González zen bidaidea, Isidoro sasiko izenez. Bidaian zehar izandako solas atseginean politikari andaluzak ETAren jarduerarekiko oniritzia erakutsi omen zion; hitzez hitz, “por entonces (70 hamarraldiko lehen urtetan behar zuen izan) era un entusiasta de la lucha antifranquista de ETA”; alegia, Isidorori –beste askori lez– Francoren borreroak gaitzesgarriago zitzaizkiola haiek 1973ko apirilean bala bat buruan sartuta hil zuten Txikia baino.
Uvetako plazaren auziaren ebazpenean biktimek borreroen gain lortutako garaipena ikusi du Getxoko PPk. Niretzat biktimen memoria baino garaileago atera da borreroekiko ahanztura. Izan ere, Txikiaren izenarekin batera diktaduraren aurkako erresistentziaren lekukotasun bat ere borratu dute; frankismoaren borra izan ziren erakundeak, berriz, hor darraite, – “todo por la patria”– egindakoen azalpenik eman edo barkamenik eskatzeko inolako ardurarik gabe.