Baina tarteka sufrimendua ate joka etortzen zaigu, tarteka milaka lagun heltzen dira gure muga eroso eta seguruetara bizitza duin baten bila, eta batzuetan, bizitza salbatu nahian baino ez. Orduan, gure gobernuek egiten duten lehenengo gauza oztopoak jartzea da, ateak itxi, eta bizitza kuotetan neurtu, kuotetatik kanpo agortuko diren bizitzez ezer esan gabe.
Maiz, sufrimenduak irudi itxura hartzen du eta, orduan, telebistek eta egunkarietako argazkiek, aurpegira botatzen digute, hipokresia ariketa bati hasiera emanez. Denok agertzen dugu gure kezka, gure haserrea. Eta batzuetan, soilik batzuetan, gobernuak mugitzen hasten dira, aurretik esandako hitzak aldatuz, agian, ekaitza noiz pasako zain, jendarteak emandako hitzak ahazteko itxaropenaz, ekintzen bidetik betiko jokabideetara itzultzeko.
Bai, errefuxiatuen arazoa geure arazoa da, geure kontzientzien arazoa, geure oroimenarena. Gerra zibilaren garaian milaka umek utzi behar izan zuten sorterria bizitza salbatzearren, milaka euskaldunek utzi zuten atzean Euskal Herria etorkizun hobe baten bila. Errefuxiatuena ere, oroimenarekin lotutako kontua ere bada.
Errefuxiatuen arazoa geure arazoa da eta, zoritxarrez, Getxoko Udaleko bozeramaleen batzordeak honen inguruan hartu duen azken erabakia (EAJ-PSE-PP eta Ciudadanosek babestuta) motz geratzen da, hitzen unibertsora mugatzen baita. Harrera-, integrazio- eta laguntza-sare egonkorra antolatu behar dugu herri honetan, geure kontzientziari zor diogu, geure historiari. Baita mundu osoko hainbat herriri ere. Ondoren etorriko dira horretarako bitartekoen inguruko kezkaz, geroago topatuko ditugu bidean oztopoak, baina bada ziurra den zerbait: ibiltzen hasten ez bagara, hitz artean galduko gara, milaka lagunen heriotzek malko hutsekin begirada lausotzen diguten bitartean.