Goazen euskaldunok ehiztari-biltzaile ginen garai urrunera. Ehizakien hatzei jarraitzea eguneroko zeregina zen, noski; halandaze, oreinen (h)atz-ean, ibiltzen ginen, edo bata bestearen (h)atz-ean. Hortik sortuko zen egungo atze postposizioa. Eta hizkuntzan maiz gertatzen den eraldaketa bat baliatuz, efektua objektu bihurtu zen, alegia, hatz/arrastoak hatz/atzamar esangura bereganatu zuen.
Eta, hori baino lehenago, zelan esaten genion atzamarrari? Er(h)i, jakina! Iparraldean gaur ere erabiltzen da ele hori, eta Hegoaldean fosilduta ageri zaigu erpuru eta eraztun berbetan.
Horrenbestez, badakigu gaur zergatik darabilgun oinatz eta eskuatz; baita hatz eriari esateko eta behatz oinetako eriari... Baina, zer ote da Bizkaiko (h)atzamar txanbelin hori? Ez luke gutxienez hamar-atz beharko, ohiko sintaxia aintzat harturik? Hurrengo baterako utziko dugu haren jatorriaren misterioa argitzea.
Bidali zure iritzi artikuluak hiruka@hiruka.eus helbide elektronikora
HIRUKAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiagaz. Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, HIRUKAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia gura gabe aldatzeko arriskua dago. HIRUKAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, hala behar izanez gero.