Bide guztiak probatu eta gero argi dugu direnak izateko bide horretan bidelagunak izatea dela familien egitekoa, pauso bat atzerago beti, gure beste seme-alabekin bezalaxe. Ezberdintasun garrantzitsu batekin: oztopatuz gero, euren bizitza arriskuan jartzen dugula (% 42ko suizidio-saiakera tasa onartuak izan ez diren pertsona transexualen artean vs euren berdinen ongizate maila berdintsuak onartutakoen artean).
Adingabe transexualen familien artean askotariko familiak gaude, ideologia politikoan, maila ekonomikoan, kulturalean eta beste edozein arlotan. Hortaz, ez dugu iritzi bakarra gure seme-alabei buruz. Batek hormonatzea eta ebakuntzak egitea nahiko luke, beste batek ezer ez egitea; batek aldarrikatu nahiko luke, beste batek inork ez jakitea… Baina gauza batean ados gaude, euren erabakiak errespetatu eta horietan bidelagunak izatea egokitu zaigula.
Badakigu euren gorputzak ez direla okerrak, badakigu gizon/emakume eraikitako kontzeptuak direla, badakigu beste testuinguru batean ez zutela gatazkarik izango. Baina badakigu ere esan diegun ezerk ez duela balio izan benetan zirena aldatzeko. Badakigu sentitzen dutenaren arabera bizitzeak zoriontsu egin dituela. Orain eta hemen bizi gara eta eurekin bizi gara. Negar egiten ikusi ditugu ezin izan dutenean IZAN eta barre egiten ikusi ditugu IZATEN utzi ditugunean. Eta berdin digu euren burmuina den ala ez. Berdin digu gizonak ala emakumeak diren. Zoriontsu izatea baino ez dugu nahi. Horregatik gara bidelagunak.