Hain justu, Erandioko Tartanga izeneko berdegune soilaren bueltan paseoan genbiltzala aritu ginen bikotea eta biok aurrekoan, halako gune ez-arautuen hasierako urritzeaz eta ondorengo desagerpenaz. Gure belaunaldiaren nondik norakoaren ikurtzat jo genuen. Bion haurtzaroko paisaiaren parte ziren legedi eta kode zehatzik gabeko hiri-gune zehaztugabe horiek: marra zuririk gabeko parking kaotikoak, eraikin arteko belardietako padurak, sastrakaz betetako belardi urbanoak... Ordea, nekez biziko dute halakorik gure seme-alabek geroz eta kodifikatuago dauden eta zurrunagoak diren hiriotan. Eta, bistan denez, koronabirusaren osasun krisiak nabarmen azeleratu du prozesua, agintariek ezarritako ordutegi muga, espazio bakoitzak har dezakeen gehienezko jende kopuru eta burbuila taldeekin.
Europa parkea izeneko eraikin multzoak hartzen du egun garai batean Txitxipozo izenez ezagutzen zen padura seguruenik ez osasuntsu eta garbiegia, adibidez. Eta Tartanga berdean ere, marra zuzen zorrotzez daude zehaztuta pertsonentzako esparruak, umeen jolaserako jolas parkea zein txakurrek kaka eta txiza egiteko gunea. Areago, Altzaga auzoko berdegune bakar hori ere mehatxupean baitago, zergatik izango, eta (o sorpresa) etxebizitza eraikin gehiago egiteko, justifikazio bereziki landurik eman beharrik gabe.
"Arrazoiaren ametsak munstroak sortzen ditu". Ezagun da Francisco Goya pintorearen grabatuaren izenburua. Eskerrak, Tartangako proiektua oraindik amaitu gabe den bitartean, umeek baduten aukera Jado ikastetxe pareko aparkaleku ilun, zikin xamar eta erregulatu gabera joateko, gurasoon desesperaziorako. Gune ziztrin horretako putzuetan jolasean, desagertzen ari den mundu zabalago baten azken uretan dabiltza txipli-txaplaka.