Irailean, ikasturtero bezala, matrikulazio kanpainan murgildu ginen, ikasleak/bezeroak/euskaldunak erakarri nahian. Eta, irailean zehar, errepikatu zitzaigun kontzeptua sartu zen gure laneko hiztegian: dohainik, doan, musu-truk. Komunikabideetan Eusko Jaurlaritzak zabaldu duen kontzeptua da: orain, B2 mailara arte euskara ikastea dohainik izango omen da, debalde. Orduan, euskaltegian izena ematean, zergatik ordaindu behar da?
Doakotasuna trukean ezer jaso gabe zerbait ematea da. Aurretik ordaindu beharreko zerbitzua ez da doakoa, % 100ean diruz lagundua da, baina debaldekoa ez. Argi dago horrek doakotasunaren bidean jartzen gaituela, eta hori izan dela urteetan aldarrikatu duguna, baina momentu honetan eskuartean daukaguna ulertu beharko genuke. Doako zerbitzuak eskaintzeko arrazoiak asko dira: produktuaren sustapena eta marketina, besteak beste. Kasu honetan, euskararena. Eusko Jaurlaritzak marketin kanpainak abiatu barik, hobe luke informazio zintzoa eta garbia zabaldu, eta benetako doakotasunean urratsak ematen jarraitu.