Horrek bere ondorioak ditu gugan. Batetik, gazte irauten dugu izpirituz, esan nahi da, gizartearen fruitu berriak, labaki desberdinetako nerabeekin egoten garelako urteetan eta urteetan. Horrek, nolabait, arnasa fresko bizigarri bat ematen digu eta karka bihurtzearen aurkako txertoa-edo izan liteke, ondo baliatuz gero, behintzat. Badakit irakasle guztiek ez dutena hau berdin sentitzen, eta zenbaitentzat pisu latza bilakatzen dela ikasturtez ikasturte nerabetasun betean etortzen zaizkigunak hezi eta jasan beharra.
Beste ikuspuntu edo alderdi batetik, berriz, irudi faltsua sortzen du betiereko gaztetasunezko inguru horrek. Izan ere, gure lantokiko ikastetxeko batezbesteko adina berdintsu mantentzen den bitartean gu zahartuz goaz, baina ezarian-ezarian zahartu beharrean, kolpeka konturatzen gara hamar urte lehenagoko klaustrokideen argazkiak ikustean, non gazteago eta guapoago agertzen ginen baina, hori bai, orduan ere oraingoak izan zitezkeen ikasle fresko eta gazte-lorekoez inguraturik.
Dorian Grey datorkit gogora: ustez gazte dirauen gizona, urterik urtera zahartzen ez dena; baina bere erretratuari begiratzen dionean adinaren arrasto gupidagabeak ikusten ditu