Inoiz ezagutu dudan (pertsonalki ez dut ezagutzen Sharon, gaitzerdi!) izu filmeetako zinemagilerik onena izan gura du, horretan dudarik ez dut, eta mundu mailako filmarik dramatikoena zuzendu ere, inoren partaidetza ahalbidetu barik. Eta bere izu muntaiak barregarri uzten du Stanley Kubrick jenioaren el resplandor maisu lana. Ezberdintasuna begibistakoa da, Sharonek gertakari errealekin idatzi nahi du bere istorioa, hau ez da fikzioa lagunak, hau ez da txantxa, hau ez da azken orduko emanaldia... hau Coca-Cola enpresaren jabeen, AEBetako ekonomilari adituenen eta militar prestatuenen inperioa eta sarraskia da.
Belen inguruan hildakoak, benetazko hildakoak dira, hilotzak egunero larre lehorretan zenbaezinak dira, Peter Jacksonen Eraztunen gizona trilogia osoan baino gehiago. Munduak bueltaka dirau ondino, baina atzera, inoiz judutarrek bizi izan zutena nazien garaian barkatu nahi ez duten esanetara. Eta esan dut, Hammas erakundearen liderraren hilketaren ohiartzuna, Europara eta mundu guztira zabaldu dela, baina munduak entzungor.
Europako Batasunak ez du hilketa hau, eta egungo sarraski etengabea kondenatu, eta aldi berean gure agintariek batasunera eta guztiontzat premiazkoa den (beraien hitzetan) demokraziarako hitzartzen gaituzte.
Israelek, Sharonen kabineteak egunero burutzen dituzten eraso terroristak!!!! kondenatu ezean, nik ez dut nahi inongo batasunaz ezer entzun nahi!, Europak izu filme ikaragarriena produzitzen diharduela ematen du, eta ederra da zinea, baita fikzioa ere, baino Ariel Sharon Eta Bush ez dira Pinokio eta Gepeto!