Konturatu orduko, paragrafo oso bat idatzi du zutabelariak. Zutabelari etsituaren ohiko errekurtsoaz baliatu da: zer esan ez jakiteak sortarazten dizkion buruhausteak adierazi dizkio balizko irakurleari (askotan galdetzen diot neure buruari: norbaitek irakurtzen ditu nire zutabeak, izenburutik harago?). Gainera, lehen paragrafoaren iruzkinak bigarrenaren zati ederra betetzeko balio izan diola ohartu da pozarren. Karaktere kopurua zenbatzeko unea da. Botoi egokia sakatu eta
1098. Erdia baino gehiago! Primeran! Kontzientzia itxartu da orduan, irakurleei eta web guneko arduradunei egindako iruzurra aurpegiratzeko asmoz. Baina ez da gehiegi itxartu, kontzientzia koitadua. Begi bat baino ez du ireki. Zutabelariak esan dio oraindik ez dela ordua, iratzargailua domeka goizez amatatzen den amorruaz amata eta lo apur bat gehiago egin dezakeela. Zutabea amaitu arte, behintzat.
Tira ba, esan du kontzientziak, zuk hala badiozu
eta begi biak itxi ditu berriro. Baina orain zurrunka ari da. Lotan ere ezin pakerik eman. Hara, pentsatu du zutabelari iruzurgileak, guztiz esnatutakoan azalduko diot azken batean zutabe honen gaia guztiz askea zela esan zidatela, egitea proposatu zidatenean. Eta ezertxo ere ez esateko erabakia hartzea ez da, ba, askatasun ariketa? Bai, erantzun du kontzientziak ametsetan, baina
. Barka biezadate abuztu erdian zutabe hau irakurtzen hasteko ausardi paregabea izan dutenek.