Aldaketa sakonak datoz mundura - Antton Azkargorta / EHUtik kaleratutako irakaslea

Kontua da gaur egungo “terrorismoaren eta bere inguruen” kontra borrokatzeko darabiltzaten metodo eta prozedurak komunismoaren eta klase-borrokaren paradigmaren garaikoak direla. Orduko hartan, Estatu sozialistak zeuden, erakunde iraultzaileek gizartea eraldatzeko klasearen ikuspuntutik eraikitako programa amaituak aurkezten zituzten, alde ekonomikoak eta sozialak azpimarratuz, noski. Talde horiek arreta handia jartzen zuten beraien jarduera edo ekintzetan inplikatuta ez zegoen inor ez kaltetzeko. Borroka militarra erantzule zuzenen kontra bideratu behar zen: militarrak, poliziak, agintariak… Garai hartan gatazkak erraz koka zitezkeen: talde matxinoek estatuen kontra, edo estatuak estatuen aurka, jarraibide ezagun batzuk segitzen ziren: matxinada, iraultza, boterea hartzea, gobernu iraultzaileak, eta abar, hots, antagonismoa ikusi egiten zen. Gaur eredu klasikotzat jo dezakegu hori guztia.

Gaur egun gauzak aldatu egin dira. Hasteko, ez dago gizartea aldatzeko proiektu zehatzik eta amaiturik. Matxinatuen enuntziatuak askoz ere orokorragoak dira: askatasuna, independentzia, okupatzaileak kanpora, herrien borondateari errespetua… Bigarrenik, gatazkak ez dira toki zehatzetara mugatzen. Mundu osoa uki dezakete. Borrokalariek ez dute Estatuen laguntzarik, ez eta sare trinkorik, eta zuzentzen dituen buru ezagun eta aurkigarririk ere ez. Hirugarrenik, bide humanitarioa desagertu egin da. Kantek teorizatutako aldez aurretiko preskripzio morala ez du eraginik jada. Ez dira militarrak eta zibilak bereizten. Matxinoek darabiltzaten armak ez dira sofistikatuak baina bai izugarriak, subjektu inplikatuen bizitza eta konbikzio osoa inplikatzen dutelako.

Hori dela eta, alferrik da azken urteotako gertaerak parametro klasikoetatik baloratzea. Inperialismoaren bortizkeria gero eta handiagoak ekarri du haren kontrako erantzuna ere orokorra eta genozida izatea.