Lo egin, ume, hemen nago zu zaintzeko. Lo egin. Aita urrun dago, Euskadiren zerbitzuan. Ondoan ama duzu, inoiz utziko ez zaituen ama. Lo egin, ume, hemen naukazu zu zaintzeko. Aita preso dago, bihar zu aske izan zaitezen. Egunen batean itzuliko da, gu biokin egoteko. Ume, ume, lo hartu, hemen naukazu zu zaintzeko. Lo hartu ezazu. Gauaz izar bat dago zeruan. Milaka izango dira aita askatu eta gero. Ume, ume, lo hartu, hemen naukazu zu zaintzeko.
Indarkeriaren apologia. Argi eta garbi, ezta?
El Quijoteren 400. urteurrena espainiartasuna goratzeko erabiltzen dabiltzan honetan, Laudioko zinegotziak Mantxakoaren pare jardun gura du, erraldoi beldurgarriak ikusiz errota paketsuak baino ez dauden lekuan. Cervantesen lumak sortutako pertsonaia gogoangarriari gertatzen zitzaion bezala, beharrak sortu ditu erraldoiak PPkoaren gogoan; irudikatzen ari diren fantasiazko Euskal Herriari eusteko ezinbestekoak dituzte, eta ez badaude asmatu egiten dira. Baina badago alde ederra literaturaren eta errealitatearen artean: Alonso Quijanok, gaizkileen borrero gisa agertu nahirik, biktima modura amaitzen zuen beti. PPkoek, berriz, biktima gisa agertu nahi dute, baina borreroak dira, orain 40 urte ziren bezala. Quijotek, gainera, aitzakia zeukan behintzat. Bera ez zebilen gezurretan, berak benetan ikusten zituen erraldoiak.