Bost urte pasatu dira, bost urte basakeria bat beste baten atzetik, gurea ez den gobernu batek kolore guztietako txakurrak (gure auzoko gorridun horiek barne) euskaldunaren ehizan bidali dituena. Bost urte gure erakundeak salbuespen tribunalen bitartez zapuztu dituztenak, bost urte gure lanetatik bota gaituztena, bost urte maila sozial, politiko eta kulturalean isilari gura izan gaituztena, bost urte euskal eremua eta berton gabiltzan bizilagunak era batean “garbitu” izan gura gaituztena, Europako etnozidarik handienak bihurtuz.
Etnozidioa diot, bai, ezen burutzen ari diren atxiloketak, epaiketak, eraso mediatikoak…. beste izenik ez baitaukate. Etnozidioa diot, ezen eurek leporatzen diguten ustezko terrorismo horren arrastorik topa ez dutelarik (eta haiek hori ondo dakite hori aitzakia merkea baino ez dela), euskaldun herria ahuldu eta desagertaraztea baino bilatzen ez baitute. Etnozidioa diot, oraindik arren basakeria horiek inpunitate osoz burutzen ari baitira, euren burua demokrata eta bakezale duten askoren isiltasuna tartean.
Euskaldunok armak omen ditugu, euskaldunok terrorismoa praktikatzen omen dugu, euskaldunok omen gara euren estatu beti zapaltzaile horren zoritxar guztien errudunak. Eta egia esan armak baditugu, baina haiek sekula harrapatuko ez dituztenak, gure hizkuntza eta kultura hain zuzen ere. Historiak erakutsi digu ez dugula hori baino arma ziurragorik, eta egoera honetan eta bortitzago datorkeen horretan ere, arma horiei eustea beste erremediorik ez zaigu geratzen, etorkizunean Europan eta munduan ahots propioa duen beste herri bat izan gura badugu. Gure ehiztari eta txakur horiek bortxakeriak min ematen diela aitortzen digute, baina bada haientzat bortxakeria hori baino mingarriagorik, eta haiek ondo dakite: eguneroko bizitzan gure herrian euskaraz aritzea, eguneroko bizitzan gure kultura eta bizimodua lehenestea, eguneroko bizitzan Euskal Herria euskaraz egituratzea…...
Gaur egun gure helburu nagusia bizirautea da, eta gure borroka zilegia da oso. Goiz ala berandu munduak izango du gure berri, euskaldunok ere beste herriekiko elkartasunean beste herri bat bezala agertuko garelako. Gaur Kosovo, bihar Euskal Herria.
Euskal Herria 2003ko otsailaren 20a: Txapel okerrak Martin Ugalde kultur parkea okupatzen dute, eta Euskaldunon Egunkariaren egoitzan sartzen dira bortxaz. Dena hankaz gora jartzen dute, dena goitik behera miatzen dute (dagoena eta ez dagoena), hainbat urtetako lana zapuzten dute…. Eta hori gutxi balitz, euskararen aldeko proiektu hura aurrera eraman zuten erantzule haiek euren kobazuloetara eraman, eta modu basatian jipoitu zituzten. Tamaina horretako basakeriaren aurrean, herriak erantzun irmoa eman zuen, manifestazio erraldoietan kalera irtenda, eta herri eta auzo bakoitzean Euskaldunon egunkariaren aldeko batzordeak sortuta. Gainera egunkariaren haria ez zen eten, hilabetetan Egunero izeneko argitalpen xumea ateratzen baitzen kalera, eta hilabete gutxi batzuetan Berria izeneko beste egunkari bat abian jarri baitzen, lehengoa bezala euskara hutsez, baina lehengoa baino potoloagoa eta irakurle gehiago izango zituena. Argazkian, bi guardia zibil Andoainen, 2003ko otsailaren 20an, "Euskaldunon Egunkaria"ren aurkako operazioan / Egunkariaren Aldeko Elkartea.
Irakurle agurgarria:
HIRUKA gure eskualdeko euskara hutsezko hedabide bakarra da; egunero 10 udalerriren berri ematen dugu, eta hilabetero doan duzu aldizkaria kalean, tokiko komertzioetan zein erakunde publikoen egoitzetan. Eta orain doan bidaliko dizugu etxera nahi izanez gero! Proiektua bizirik jarraitzeko, ezinbestekoa dugu zu bezalako irakurleen babesa eta ekarpen ekonomikoa.
Egin zaitez HIRUKAlagun eta gozatu euskaraz!
Izan zaitez HIRUKAlagun