Poesiaren min izaten da herrira heldu ezina, baina zeuk kantu egin zenuen olerkien hitz samina. Euskal poetek, zor dizutenez hain fabore atsegina, goiko zeruan gordeko dute luzaro zeure arima, nahiz han ez duten estimatuko beheko zeruan adina. Zuri eskerrak mapagoa da Euskal Herriaren mapa, herri kantuak berreskuratzen maisua izan zara ta, baina gerora zer egingo dut sumatzean zure falta? Sinetsi nahi dut joan zarela testamentua lagata: “Mende oso bat iraganen dut zure ondoan koblaka”.
Dena den, lasai, nolabait badut, nahiz ez mintzatu elkarri, zure hortzetan amatatu den azken antsiaren berri; baina ez eskatu bihurtu dadin beste batenetan irri:
begiak malkoz mintzatzen dira,
oroitu zaitzagun sarri,
eta tristura izan dadila,
lehen irri horren ongarri.
Doinua: “Amodioa gauza tristea”.
Xabi Payak "Argia" aldizkariko 2163. zenbakian argitaratutako idatzia.