Aitor Bores eta Manex Zubiaga bakarturik dauzkate

Amnistiaren Aldeko Mugimenduaren oharra:

Isolamendua edo bakartzea egoera oso zehatzetara zuzendutako neurria bada ere espetxe arautegian (zigor puntual gisako neurritzat hartzen da), euskal preso politikoen kasuan ohiko edota behin-betiko neurri gisa aplikatzen da. Izan ere, euskal preso politikoek ez dute zertan espetxe arautegia puskatu beharrik zigor mota hau jasotzeko. Are gehiago, ohikoa bilakatu da euskal presoak bata besteengandik bakartzea bai espetxe bai modulutan. "Goiko aginduak" izaten dira aipatzen diren aitzakietako bat.

Preso politikoa bere ingurunetik isolatzea beti izan da espainiar eta frantziar espetxe politikaren oinarrietako bat. Zentzu honetan ulertzen ditugu azken urteotan bisita kopuruak murrizteko eman dituzten urratsak, bisitak egiteko ezartzen diren gero eta zailtasun handiagoak, telefono deien murrizketak, gutun kopuruen murrizketak e.a. Zentzu honetan ulertzen dugu sakabanaketa politika bera, preso poltikoa bere sorterritik urrundu eta bere ingurune naturaletik banatzea helburu duena.

Presoaren bakartzea ere logika berean ulertzen dugu. Militante politikoak elkarrengandik bereiztea du helburu bakartze politikak, kolektiboa zatitu eta suntxitzeko helburuan urrats bat gehiago da.

Bakartzea: Deserrotze ahalegina

Euskal preso politikoak ezaugarritzen dituen aspektu garrantzitsu bat dugu hau. Eta neurri honen asmoa nabaria da: presoaren harreman, elkartasun eta laguntza mundua behin betirako aldentzea, bere herriarekin duen atxikimendua ezabatzea edota bere garapen pertsonalean ahalik eta traba gehiago ezartzea. Are gehiago, neurri hauen ondorioz bilatzen dena zera da, euskal preso politikoak kanpoko laguntza edo atxikimendurik ez izatea. Bere burua abandonatua ikustea bere inguru familiar eta sozialaren aldetik. Eta ez hori bakarrik, neurri hauek bilatzen dutena honako hau da ere: presoak bere buruaren autonomia ere galtzea, gogoko dituen barne proiektuak ere gauzatu ahal ez izatea. Urteetako prozesua izan da, baina urtetik urtera areagotzen joan dena. Horretarako, bisita eta posta bidezko harreman oro baldintzatzea eta presoak gogokoak dituen ikasketak oztopatzea edo debekatzea izan da espetxe politikaren ahalegina.

Ia betidanik eskutitzen murrizketa indarrean egon bada ere (2 gutun soilik bidali ahal izatea astean, postaren edo egunkarien entregaren luzapen neurrigabea, euskarazko edozein gutun edo publikazioaren aste edo hilabeteetako atzerapenak...), azken urteotan bisitarako baimenen murrizketak izan dira gehien nabarmendu direnak maila honetan. Hasiera batean mugarik gabeko bisitak baziren ere (senideak, lagunak...), denborarekin lagunen baimen zerrendak gero eta gehiago murrizten joan dira. Hainbeste ze une honetan 10 lagunen zerrendak onartzen dituzten espetxe askotan, urtean bi aldiz berritu daitezkeenak. Gainera, zerrenda honetan sendia ere sartzen hasi dira azken aldi honetan: ilobak, lehengusuak... Jakina, neurri honekin lagunekiko harremana puskatzea bilatzen da eta, aldi berean, familiaren gainean soilik uztea bisiten ardura, horrek suposatzen duen zama pertsonal eta ekonomiko ikaragarriarekin.