Bilbon jaio eta hazitakoa, Francesek ez zuen bere familian nekazaritzako erreferenterik eduki; hala ere, argi zeukan bere jomuga zela antzinako baserrietan bezala bizitzea: “Nire seme-alabak baserri batean hezi gura nituen, autosufizientziaz baliatuz”. Udaro, Sopelako ortuetara eta behi-kortetara laguntzera joaten zen, eta, horregatik, betidanik izan du harreman estua nekazaritza-munduagaz.
Horrez gain, Biologia ikasi zuen Alemanian, eta, han, nekazaritza ekologikoaren berri izan zuen. Beranduago, Euskal Herrira bueltatu, Biologiako doktoretza hasi eta bere alaba jaio ostean erabaki zuen nekazaritzaren munduan profesionalki murgildu gura zuela.
Baserritarren egunerokotasuna “aldakorra” dela baieztatu du Francesek: “Neguan, behiakaz pasatzen dut denbora gehiena, belar gutxi dagoelako eta jaten eman behar diedalako. Aldiz, udaberrian, ortuan ibiltzen naiz. Egunaren arabera aldatzen doa, baina beti dago zerbait egiteko”.
Lan-zama etengabeaz gain, hainbat oztopori aurre egin behar dio baserritarrak, besteak beste, lurraren espekulazioari: “Erronkarik handiena abeltzaintzarako edota ortugintzarako lur on bat edukitzea da, izan ere, lurzorua oso garesti dago. Horregatik, balio handiko lur agroekologikoak babestu behar ditugu, edota lurretarako sarbide publikoak antolatu. Udal-mailan, horren falta dugu”.
Bestalde, duela zazpi urtetatik, Plentziako merkatuan bere baserriko produktuak saltzen ditu Francesek. Nahiz eta daborduko soilik udan egiten duen salmenta, bueltatzen den bakoitzean bezeroen harrera oso ona dela dio, “konfiantzazko harremanak” eraiki dituelako.
Baserriko lanez gainera, Francesek aitortzen du Lemoizko zinegotzia izatea ardura "handia" dela. Hala ere, ez duenez ordutegi finkorik, nolabaiteko erraztasuna du bere zeregin guztiak betetzeko.